voortschrijdend inzicht
Paragraph. Klik hier om te bewerken.
Ik wil voor mezelf een ‘culturele ruimte’ creëren die me in staat stelt om waardevol te functioneren in een situatie die voortdurend ingrijpend wordt beïnvloed door het lastige ‘nieuwe normaal’. Zo tracht ik de grote chaos niet compleet te laten worden.
Een lijst uitwerken van compacte, ‘home made aangescherpte’ concepten helpt om die doelstelling te halen en om de evolutie van bruikbare inzichten te bewaren - taal tegen de beperking: (this is a teaser) Rationeel en zorgzaam optimisme bevordert het halen van waardevolle doelstellingen. Militant pessimisme hindert het halen van waardevolle doelstellingen. Op het werk en ook in het gezin: ‘De waakzame zorgwandeling’ als een zinvolle invulling van een professionele en huishoudelijke ‘permanentieplicht’. Krachtige aanwezigheid realiseren door in beweging te blijven ‘marcheert wonderwel’. Omdat het enige gedrag dat we (enigszins) echt in de hand hebben dat van onszelf is, is het bijgevolg belangrijk om een bewuste omgang ermee te hanteren. En die benadering ook steeds weer te benoemen.
0 Comments
Over eenzaamheid
(op p.28 van wat ooit een boek zal zijn): ... 'Ik vind enige rust in de wetenschap dat ik specialist geworden ben in de emotionele omgang met dit centraal kenmerk van onze menselijkheid. We worden allemaal verplicht om een inschatting te maken over de eigenheid en grote van onze afstand ten opzichte van de ander. Om vervolgens die vaststelling toch te combineren met verlangens die ons isolement overstijgen. Dat houdt ook steeds een confrontatie met het onbekende in, waardoor de aard van onze kwetsbaarheid duidelijk wordt.' ... Na meer dan drie jaar vechten staat dit idee nog als een huis ... er wordt elke dag hard aan gewerkt ... zo zal ik alweer uit isolement geraken (realisme gesluierd in hoop)
Ik beschouwde dit eenvoudig ‘geijkte’ idee als de voornaamste leidraad voor de doorstart van mijn leven. In mijn werk als leerkracht had ik het rendement ervan al ondervonden in het verleden. Een doorgedreven toepassing van het inzicht, leek me een belangrijk principe voor de uitbouw van een zinvolle toekomst. Ik wou inzetten op krachtige aanwezigheid. In mijn gezin, op het werk en wie weet in een breed maatschappelijke context. Ik was er nog en niet louter decoratief, maar met een zinvolle functionaliteit. Wat een opluchting! (p.198 in 'Tussen hoop en hersenletsel') Zwaarden die aan twee kanten snijden zijn bloody present.
We leefden nog nooit zo lang in vrede, met zo weinig kindersterfte en zoveel waardig ouder wordende medemensen dan nu. De max! Het is ook deze realisatie van de laatste decennia (bij uitbreiding een 300 – tal jaren) die ons doet hunkeren naar meer en langer. En terecht! Haalbaar bovendien, want het is gebaseerd op groeiende welvaart, wereldwijd, en die was nog nooit zo groot. We leven sinds kort niet langer in een ‘alles of niets situatie’. Er is wetenschappelijk en technologisch inzicht genoeg om de te verdelen taart zo groot te laten zijn dat we niet moeten vechten voor enorm beperkte voorraden aan welvaart. Maar vaak voelt het wel zo: Dat we dwangmatig conservatief moeten terugplooien op onze gesloten bubbel en andere zeepbellen moet opblazen. Want anders gaan we ook ten onder. Dit is in de huidige moderniteit onterecht maar het sentiment is zeker begrijpbaar. Het wordt gedreven door angst. Angst die evolutionair verankerd werd in de architectuur van onze psychologie. Homo Sapiens is een schichtig dier dat steeds samenwerkte om de fysieke kwetbaarheid af te schermen voor de ander (roofdieren en andere gemeenschappen). Het is deze angst die diep wortelt in onze intuïtie en emoties en nu nog steeds ‘wij afzet tegen zij’. Maar zoals gezegd: de situatie is veranderd. Er is genoeg voor iedereen (voor 11 à 12 miljard mensen tegen 2100). We hebben nood aan een uitgebalanceerd conservatisme dat zeker een ondersteunende rol kan spelen voor ons gevoel van identiteit en in het georganiseerde meningsverschil dat onze democratie is. Gebaseerd op de Verlichtingsidealen. En wordt aangevuld met progressieve branie en zelfvertrouwen. Als we het verstandig aanpakken zal dat lukken. Extreem conservatieve walging is daar niet bij. Dat gaat ervan uit dat we het gedrag van anderen kunnen sturen door ze uit te sluiten en te benadelen in de veronderstelde zero – sum game (alles of niets spel) van het leven. Maar dat is een pijnlijke en gevaarlijke illusie. Het enige gedrag dat we wel in de hand hebben is dat van onszelf. Ongecontroleerde migratie en klimaatontkenning zijn inderdaad te mijden. Maar de oplossing ervoor zal bestaan uit open – minded samenwerking omdat het de kern van ons relatief voortplantingssucces (fittness) uitmaakt. We moeten het met globale samenwerking doen en dus vanuit begrip en rationeel, effectief altruïsme voor de ander. Ook welvaart kan wereldwijd gedeeld worden en dat delen zal ons zelfs gelukkiger maken dan een dure bolide of omheind territorium. Omdat luxe maar welzijns - verhogend is tot op een bepaald niveau (we kunnen niet stoppen met verlangen, ook niet na het aanschaffen van statusverhogende luxeproducten) en in afzondering moeten leven uit schrik maakt ons duurzaam zielig ongelukkig. Corona heeft het bewezen: ‘Never waste a good crisis’…. Hypothese: 90 procent van de tijd is ‘zo verwijtloos mogelijk in het leven staan’ de beste optie en 9,99 procent van de tijd is het de minst slechte Laat ons resoluut kiezen om de morele puberteit achter ons te laten en het tijdperk van de ethische en ideologische volwassenheid in te gaan. Ons landje lijkt me hiervoor het perfecte labo. Niet eenvoudig, echter wel moeilijk maar mogelijk… Ik geef alvast de volledige persoonlijke opbrengst van ‘Tussen hoop en hersenletsel’ aan https://eight.world/ Gedreven groet, Stijn Geerinck Met dank aan Carsten Hemsø !! Onzekere tijden kosten meer energie want zijn mentaal ontzettend uitdagend. Mentale inspanningen zijn veeleisend voor onze hersenen. De volgende tekst is geschreven door Carsten, vanuit het ondergaan van een radicaal veranderd leven. Iets gelijkaardig moeten wij nu allemaal ondergaan. Geen enkele vergelijking is natuurlijk 100% accuraat, maar misschien kunnen zijn inzichten een bijdrage leveren aan onze omgang met onzekere omstandigheden. Carsten: “Skateboarden in the flow: hussel the routine” Toen ik aan het trainen was voor sets voor wedstrijden of demonstraties, moest ik optimaal 45 seconden invullen met tricks om een goede prestatie neer te zetten waar ik tevreden mee was. Maar in plaats van iedere keer dezelfde volgorde van tricks te doen, verschoof ik continu tricks in de volgorde, om op die manier de voor mij meest werkbare flow te creëren. Ik had wel dezelfde set tricks, maar ging husselen. Door constant tricks te verschuiven, vond ik uiteindelijk de meest ideale combinatie die het meest optimale uit mijn energie haalde. En dan nam ik met de ene trick het rustig aan, om op te laden voor de volgende. En vervolgens knalde ik er explosief tegenaan. Zo haalde ik het tot het eind van die 45 seconden zonder te verzwakken en scherp te blijven. Hier de parallel: In revalidatie is het eigenlijk hetzelfde. Revalidatie is niet alleen een periode na letsel dat je probeert te herstellen van de klap. Met hersenletsel heb je daarna ook nog een lange weg te gaan om te ontdekken hoe jij je je dag het beste kan indelen. Je had natuurlijk een routine of hebt er een idee bij, maar het lukt maar niet om daar de juiste invulling aan te geven. Komt dat omdat je constant probeert vast te houden aan dezelfde routine, of omdat je dat moet? (of denkt te moeten doen. Tis maar net hoe je het bekijkt) Verander dingen, hussel het, .... Als de ene routine niet werkt, kun je misschien met een andere routine wel bereiken wat je wilt. En net als ik met dezelfde set tricks, heb jij ook dezelfde dingen die je dagelijks wilt doen. Maar in dezelfde volgorde lukt het niet. Dus hussel ze 😉 En als daar momenten van rust in nodig zijn, dan is dat ook ok, net als in mijn routine met skateboarden in 45 seconden 😉 Want je hoeft het niet je alles te geven, zolang je maar je best doet Op eigen kracht 💪🏾 “Durf van mening te veranderen en sta open voor permanente gedragswijziging." In enorm veranderde omstandigheden is het vaak nodig je overtuigingen te wijzigen. Ze zullen anders toch ingehaald en achtergelaten worden door de werkelijkheid. Een wielrenner die voelt dat hij of zij niet ‘de goede benen heeft vandaag’ breekt zijn demarrage bergop best vroegtijdig af en nestelt zich terug in het peloton. Hij of zij zal al blij mogen zijn in de buik ervan te kunnen meedrijven om zo nog een rol te blijven spelen. Ikzelf vond bijvoorbeeld dat matig alcohol drinken niets dan voordelen had. Tot ik merkte dat het mijn herstel en revalidatie vertraagde en verkleinde. Stoppen was de enige verstandige optie. Een politicus kan corona gaan gebruiken om zijn of haar ideologie mee te promoten. Maar als dat niet met bewijsbare argumenten gebeurt, kan hem of haar terecht leeg opportunisme worden aangewreven. Dat zal veel stemmen kosten. Het is dus ook niet zinvol om de nieuwe situatie als een argument te zien om toch gelijk te krijgen. Je zal schipbreuk leiden op de werkelijkheid (dixit Maarten Boudry). Want, je komt buiten tijd binnen, wordt het slachtoffer van zware terugval of verliest bijna alle geloofwaardigheid. Tip 6 :
“Vechten en lachen: planmatige onnozelheid” Humor is genieten: een fijne manier om geweldloos verzet te plegen tegen wat ons overkomt. Het relativeert ook de impact van onheil en biedt een opening om gelukkig te kunnen zijn met wat er wel mogelijk blijft. Het is aanvaarding zonder capitulatie. ‘Fun for fighters’ … trotse weerstand tegen het onvermijdelijke. Humor gebruiken als wapen tegen de slachtofferrol blijkt goed te werken: “Gelukkig dat het vandaag regent, want het is toch slecht weer” 😉 (met dank aan mijne maat Dirk) “Vooruit mannen, we moeten terug” want “Ne mens “ee” rap niets” 😊 (met dank aan mijnen Bompa) En om af te sluiten: “Ik ging eigenlijk ergens anders onnozel doen, maar ben nu hier op dit forum gestrand. ‘Snorry’ voor de eventuele overlast” 😊 Tip 9: “Emoties benaderen als een bondgenoot. De ‘moeilijke’ in de eerste plaats.” Emoties spelen een grote rol in onze interpretatie van feiten en omstandigheden die ons overkomen. Ze leveren een bijdrage aan onze kennis over onze leefwereld. Het is daardoor mogelijk ze te sturen en gebruiken in het voordeel van onszelf en onze brede omgeving. Soms is dat moeilijk, maar blijft het echt mogelijk. Voorbeelden uit confronterende ervaring: Angst kan onze concentratie en handelen verfijnen, woede kan de strijdvaardigheid aanzwengelen, verdriet kan de waarde van een gebeurtenis voor onszelf verduidelijken, …. Beschouw het heengaan van zorgeloosheid als de terugkeer van verstandig weerwerk. Emotie en rationaliteit zijn geen tegenstellingen maar vullen elkaar aan, zeker tijdens problemen. “Grenzen verleggen zonder er over te gaan”
Mijn tip: ‘Eerst traag werken aan afstand, dan pas aan tempo’. Zo kan ik betere re – integreren ondanks permanent, radicaal veranderde omstandigheden (een niet – aangeboren hersenletsel als gevolg van een ongeval). Om doelstellingen te halen die belangrijk zijn is het vaak nodig om met overleg de eigen mogelijkheden te vergroten. ‘Berekende risico’s nemen’. Daarvoor tracht ik steeds duidelijke keuzes te maken. Ik selecteer streng de prioriteit waar ik ‘NU’ aan moet werken en alle beschikbare energie gaat daar naar toe. Na verloop van tijd kan die keuze veranderen, maar verstandig opbouwen vraagt een methode. Door ervaring kan die aanpak constructief wijzigen, een duidelijke structuur van handelen maakt dat realistisch. Langdurig uit deze lockdown komen zal ook op die manier lukken. Rustige maar vastberaden gedragswijziging ondernemen. Door steeds kleine, trage maar noodzakelijke stappen te zetten is het mogelijk ver te raken in het herstel.
“ ’Splendid isolation’ nastreven … be – rust in onvermijdelijke eenzaamheid” Door het gesprek met jezelf echt aan te vatten en gulzig het eigen inzicht te voeden met allerlei kunst en cultuur ... lees, kijk, luister, tast Ik richt me echt op positieve interactie maar kan ook echt 'be - rusten' in de vele wakkere uren alleen 's nachts en overdag ‘op mijn eiland’. De kalmte van de eenzaamheid is me niet vreemd. Die omarm ik, ook deels uit noodzaak. Tegenstrijdige gevoelens maar ik merk dat ze elkaar niet 'per definitie' uitsluiten … Tip 11:
“Maak meer oogcontact, spreek mensen vaker rechtstreeks aan” Lange tijd zonder fysiek contact en nabijheid moeten leven is confronterend en een aanhoudend onaangename ervaring voor de meesten onder ons. Zelf niet naar iemand kunnen toegaan of anderen kunnen aanspreken, is mentaal echt moeilijk. Ik herinner me dat toen ik nog (vroeg in de revalidatie) aan het bed gekluisterd was en zelf bijna geen contact kon zoeken, het enorm deugd deed persoonlijk aangesproken te worden. Met het zeggen van mijn naam en door het zoeken van oogcontact. Ik voelde me er weer bij horen. Ik heb echt heel goede herinneringen aan zorgverleners die me heel persoonlijk benaderden, me rechtstreeks aankeken en werkelijk tegen mij babbelden. Ik vond het frustrerend als ik merkte dat ‘er over mijn hoofd’ over mij werd gesproken. Soms kon dat natuurlijk niet anders en aanvaarde ik het, maar aangenaam was het nooit. Mensen tonen vaak oprechte aandacht met de ogen, dat is nu nog meer inzetbaar, bruikbaar. |
|