voortschrijdend inzicht
Paragraph. Klik hier om te bewerken.
Een boek schrijven Een uitgever zoeken Getuigenissen doen voor lotgenoten, vzw Rondpunt en de Vlaamse NAH - liga, voor studenten revalidatiewetenschappen, verpleegkunde, logo en kiné Het boek gekend maken door boekvoorstellingen De volledige persoonlijke opbrengst weggeven aan extreem arme mensen Het boek inlezen en er een (gratis) luisterboek van maken voor de vele lotgenoten met een leesbeperking Een vertaler zoeken (met dank aan Maarten Boudry) en een deel laten vertalen voor een Effectief Altruïstisch (goed) doel en een internationale uitgever zoeken met resultaat De internationale uitgave voorbereiden en de inhoud aanpassen Weer bassist zijn Terug deeltijds werken Er weer staan voor het gezin ondanks blijvende moeilijkheden met dagdagelijks functioneren Hoe deed ik dat? En waarom? Door uit noodzaak te proberen mijn rusteloze, onhoudbare, scherpe en beperkte focus constructief te maken. Elke dag opnieuw start ik van ‘een soort van nulpunt’ en door het schrijven lukt het om wat betrouwbare structuur te bereiken. Op die manier zoek ik voor mezelf waar het Noorden ligt en kom daardoor weer in beweging. Wat ik vurig wens? Meer oprechte ondersteuning krijgen van mensen die het bereik nog kunnen vergoten (media? Overheden? Bedrijven?) omdat zo de waarde ervan erkenning krijgt. En de kern van waardevolle maatschappelijke prioriteiten mee uitgedragen en uitgewerkt wordt. En op die manier een verschil te kunnen maken, een spoor na te laten … Ik zoek dit actief en hoop op nog meer resultaat omdat dit geen scheet in een fles is. Sorry dat ik dat zelf in de verf zet, maar ik voel vanuit mijn gegroeide ongeremdheid de dwang om het toch te doen. Waarvoor mijn verontschuldigingen fellow citizens.
0 Comments
Het valt te beargumenteren dat de meeste van de beschikbare transportmiddelen efficiënt zijn en gigantische voordelen hebben, maar niet echt passen bij de samenstelling van onze lichamelijke geaardheid. Onze zintuigen, noch onze psychologische vaardigheden zijn aangepast aan de hoge snelheden en complexe samenloop van omstandigheden in de hedendaagse functionele ‘pseudo openbare ruimte’.
Mensen die functioneren onder tijdsdruk hebben vaak niet de nodige energie op voorraad om nog sociaal wenselijk rijgedrag te kunnen vertonen. Terug op de fiets durven richting werk, als net overlevend verkeersslachtoffer, om dan in gevaar te worden gebracht door een schoolbus in overdrive: het recept om op te geven, maar dat weiger ik. Bijgevolg: ik doorbreek mijn angst voor de pseudo - openbare ruimte blijvend en fiets hardnekkig rond, vermomd als 'een kerstboom met zelfoverschatting' ... Up yours darling, let's get back to work. … is een uitspraak die goed omschrijft met welke methode ik sterk aanklampende moeilijkheden benader.
Vaak komt het erop aan om onheil te aanvaarden zonder ervoor te capituleren. Ik organiseer zo efficiënt mogelijk een trots geweldloos verzet tegen het onvermijdelijke. Twee concrete voorbeelden: Ik reageerde de afgelopen jaren op de aankondiging van nieuwe chirurgische ingrepen met het sterk aanscherpen van mijn basisconditie. Voor de omgang met moeilijke emoties ontwikkelde ik een methode: planmatig onnozel doen, streng prioriteiten bepalen en leven in de bubbel van het hier en nu.
De realiteit kan verhelderend zijn. Empirisch bewijsmateriaal en zorgvuldig denken toont aan dat de natuur ‘het’ niet voor ons zal doen. En god ook al niet. Bijgevolg zullen we het zelf moeten doen. Gezien de complexe geaardheid van het leven, zal dat met vallen en opstaan gebeuren. Mensen zijn namelijk niet al-wetend, al-goed en alles-omvattend. Terugvalscenario’s zijn aanvaardbaar aangezien almacht niet bestaat. In onze zoektocht naar het best mogelijke leven zullen we dus geconfronteerd worden met ‘uitbundige’ terugvalscenario’s. Mensen die een zware revalidatie moeten doormaken kennen dat fenomeen, maatschappijen die in een voorruitgangskadans een klimaatopwarming veroorzaken ook. Oeverloos klagen of buitensporig pessimistisch reageren, helpt niet. In tegendeel, het bekrachtigt de besnotterde rampscenario’s. Harde vaststelling maar het is niet anders.
Most people who live through my experience do not survive, or at least, not as the same person. They mostly come out mentally impaired to various degrees or with a personality that has changed tremendously. This was not (or less) the case in my situation, which makes this story unique in and by itself. It documents my exploration of what was still possible during my recovery. 'Inzien een slachtoffer te zijn maar beenhard werken om niet (of nauwelijks en dan grondig uitgebalanceerd) de slachtoffer - rol op te nemen …'
Rustig doorgaan met verder doen, tegen een verstandig tempo. Blijven doen wat je het mooiste en meest waardevol vindt … Een mooi midden zoeken tussen Pervasief pessimisme en Ongecontroleerd optimisme? : We'll need to make our bubbles beautiful again ... (and again and again etcetera) Ikzelf leerde ijdelheid kennen als een 'soort van' mooi midden tussen zelfverachting en narcisme. Ik dwong zodanig mijn beleving ervan in een behoorlijk comfortabele positie
De realiteit kan verhelderend zijn. Empirisch bewijsmateriaal en zorgvuldig denken toont aan dat de natuur ‘het’ niet voor ons zal doen. En god ook al niet. Bijgevolg zullen we het zelf moeten doen. Gezien de complexe geaardheid van het leven, zal dat met vallen en opstaan gebeuren. Mensen zijn namelijk niet al-wetend, al-goed en alles-omvattend. Terugvalscenario’s zijn aanvaardbaar aangezien almacht niet bestaat. In onze zoektocht naar het best mogelijke leven zullen we dus geconfronteerd worden met ‘uitbundige’ terugvalscenario’s. Mensen die een zware revalidatie moeten doormaken kennen dat fenomeen, maatschappijen die in een voorruitgangskadans een klimaatopwarming veroorzaken ook. Oeverloos klagen of buitensporig depressief reageren, helpt niet. In tegendeel, het bekrachtigt de besnotterde rampscenario’s. Harde vaststelling maar het is niet anders.
Na meer dan drie maanden hospitalisatie (intensieve en high - care) stilaan kunnen verhuizen naar het revalidatiecentrum, is zo een moment. Ik werd toen gevraagd: 'probeer eens iets te schrijven' Men verwachtte een krabbel ... dit is de hoop die ik toen woorden kon geven (dat blaadje houden we hier thuis voor altijd bij): 'Eindelijk begonnen aan de revalidatie' Gelukkig nieuwjaar: 2021, (voor mij) de verwachtingsvolle tweelingszus van 2018 ... Hoe gaat een mens om met het steeds wegvallen of het voortdurende uitstel van waardevolle perspectieven?
Het antwoord blijkt na vier jaar dag in dag uit dezelfde ervaring even simpel als uitdagend: In beweging blijven. Doorgaan met verder doen. Hier vandaag: zorgen dat het gezin blijft draaien voor zover ik dat kan - een liedje maken met de kids en wat huishoudelijke klusjes. En hopelijk een ‘tourke’ veredeld snelwandelen in de buitenlucht. Succes daar iedereen, ik spreek onszelf moed in: als het weer eens lukt, zal de voldoening groot zijn en is de uitvalsbasis naar betere tijden verstevigd met vernieuwde funderingen. x |
|