​Levensbeschouwing - philosophy of life - voor dagelijks gebruik, is vaak de zoektocht naar een weerbare, trotse omgang met het onvermijdelijke.
Leven met beperkingen (aangezien almacht niet bestaat) blijft (zeker nu) steeds onvermijdelijk deel uitmaken van ‘mens – zijn’. Tijdens de beleving van die realiteit doen we ‘onhoudbaar’ aan levensbeschouwing en trachten betekenis te geven aan ‘bestaan’. Vaak is volledig herstel na een tegenslag of radicale verandering onmogelijk en is de terugkeer naar ‘de oude ik’ niet haalbaar.
Re – validatie betekent voor een belangrijk deel dus een ‘soort van’ her – waardering:
Anders bestaan, blijkt gelukkig vaak wel nog de moeite waard.
Met overtuiging in herhaling vallend: let's do it again and again, ...

​Tijd voor burgerzin van een hoog niveau, door vol te gaan voor de kern van een waardevol leven ... Succes iedereen! We hebben nu meer nodig dan gezond verstand, we hebben solidariteit nodig op lange termijn.
Als dat lukt zullen we er met meer welzijn (en genot) uit komen dan we nu kunnen verwachten xxx

​Deze overtuiging helpt me al lange tijd enorm vooruit: "Het omgaan met en het aanpakken van veel problemen is moeilijk maar mogelijk. Net zoals het bereiken van complexe doelstellingen.
Niet alleen voor ‘bijzondere’ mensen zoals topsporters, grote leiders, kunstenaars, …
Het is ook haalbaar voor de ‘gemiddelde’, ‘gewone’ mens. Mentale weerbaarheid is ‘sluimerend’ aanwezig in elk van ons. Het maakt deel uit van onze psychologische architectuur die ‘zetelt’ in onze hersenen.
De mate waarin dit echt naar buitenkomt, hangt af van de omstandigheden en omgevingsfactoren waarin je als individu en samenleving functioneert. In combinatie met de aard van je temperament, karakter en de kracht van je netwerk.
Aan je persoonlijke bijdrage en aan samenwerking kan je sleutelen als je het met overleg aanpakt. Die mogelijkheid is haalbaar en betekenisvol.."
Succes iedereen ... 'together we stand in isolation xxxx'

​
Langdurig uitdagende omstandigheden ondergaan met een beperkte voorraad energie, die ook nog eens snel wordt verbruikt, is een indrukwekkende ervaring. In mijn geval: verstoorde prikkelverwerking, verminderde belastbaarheid aanvaarden en hanteren om tot een constructief mentaal evenwicht te komen. Zodanig dat ik rust kan brengen in mijn onmiddellijke omgeving en niet langer het brandpunt van zorgen ben.
Door ervaring lijkt dat steeds beter te lukken.
Kort gezegd: In een situatie die door schaarste wordt gedreven, is het noodzakelijk om strikte keuzes te maken en die vasthoudend na te streven. Lange tijd al moet ik ‘hier en nu’ alle energie inzetten voor een duidelijk afgebakend doel. Dat verplicht me om actief op zoek te gaan naar mijn ‘kernwaarden’:
Wat is voor mij de waardevolle essentie, die ik onverminderd wil realiseren? Ik kom uit noodzaak tot dit resultaat: emotionele evenwicht binnen het gezin, herwinnen van vrijheid en terug aanknopen bij waardevolle verbondenheid (vriendschap en genegenheid voor anderen)
Dit lijkt me de reden te zijn waarom mensen in moeilijkheden vaak met overtuiging teruggrijpen naar het cliché dat ‘geen nieuws goed nieuws is’. En daarmee bevestigen dat het onbezorgd beleven van het dagelijks leven essentieel en de moeite meer dan waard is. Want dan wordt bereikt waar het in feite allemaal om draait:
Genieten van een zinvol leven als nagenoeg voorspelbaar, enigszins duidelijk en eerder geleidelijk traject.

​Proberen redelijk blijven, is het moeilijkst in onzekere omstandigheden.
De emoties die mensen dan voelen zijn vaak lastig (angst, boosheid, ...). De snelle waarde - oordelen die erbij worden gedaan maken het probleem vaak groter dan strikt noodzakelijk.
Zoals: 'Regels die voortdurend veranderen zijn het gevolg van onbekwame, zakkenvullende leiders en de schuld van beleid met slechte intenties.' Redelijker en meer op evidente feiten gebaseerd zou zijn: 'In acute noodsituaties zijn veel aanpassingen nodig en is niet elke beslissing onmiddellijk de juiste (vaker niet dan wel). Samenwerking in een open samenleving leidt tot de minst slechte resultaten omdat de meeste mensen streven naar het hebben van constructieve bedoelingen'

​De grote onzekerheden op medisch vlak en in verband met compensaties blijven nog langer aanhouden dan reeds verwacht. De kaap van vier jaar revalideren wordt in mei gerond, het einde zal dan nog lang niet in zicht zijn.
Daarom stop ik hier en nu even met de actualiteit te volgen, voor mijn mentaal evenwicht en om er te blijven staan voor mijn gezin en onmiddellijke omgeving. Het kan er even niet bij. Ik reken op bekwame mensen met visie om rust te brengen in onze samenleving … ik schenk ze mijn vertrouwen.
De hier volgende tekst zit al maanden klaar om ook in een boek te belanden en verwoordt mijn huidige gemoed:
Eigenlijk heb ik voor mezelf moeten vaststellen dat ‘zin hebben om te leven’ voor een belangrijk deel afhangt van het hebben van een waardevol perspectief: ‘Iets om naar uit te kijken.’ En ik ondervind dat het belangrijk is om doelstellingen die je als het meest belangrijk beschouwt, te ondersteunen met een rationeel onderbouwd optimisme.
Dus …
Mensen in moeilijke omstandigheden bruikbare hefbomen kunnen aanreiken, is een echte ‘short cut’ naar een goed gevoel voor meerwaardezoekers.
Ik zou graag tegen mijn kinderen binnen twintig jaar kunnen zeggen: “ Mama en papa hebben er zoveel mogelijk aan gedaan om van de wereld een nog betere plaats te maken. Het is een aantal keren zelfs gelukt en we leverden een bijdrage om de uitgangsposities voor de volgende generaties gunstig te beïnvloeden.”
Om dit te kunnen bereiken is een aanpak nodig die de kenmerken van een betrouwbare methode bezit.
Ik ga daar al het mogelijke voor doen waar ik dat in mijn bescheiden leefwereld kan. Ik hoop en wens dat onze leiders de samenleving mee die kant op sturen. Dank u! 

​Zoals we nu allemaal ondervinden, is herstellen van een groot terugvalscenario een vaak wankele onderneming.
Daarom moet ik al meerdere jaren de armleuning van de trap met beide handen vastnemen als ik ongehavend beneden wil geraken. Toch doe ik het meermaals per dag. Ik wil in beweging blijven en waag me ook met regelmaat op onverharde ondergrond terwijl ik ‘veredeld snelwandel’ (joggen binnen de grenzen van mijn mogelijkheden).
Als ik realistisch en eerlijk ben, moet ik toegeven dat op een aanvaardbaar niveau functioneren ten aanzien van de mensen uit mijn onmiddellijke omgeving een succes zou zijn. Hier resultaten boeken is stap 1. Stap 1 lijkt wel een gigantisch gestrompelde hink – stap – sprong op ‘Echternachse wijze’. Het is tegelijk mijn enige optie op vooruitgang.
Grote onzekerheid leidt vaak tot ongecontroleerde onrust. Ik ondervind al jaren dat het dan heel belangrijk is in overleg te bepalen wat wel controleerbaar is. En de controle vergroot gelukkig door goed omringd te zijn.
Laat ons daar verder op inzetten: aanwezig zijn voor elkaar met waakzame zorg, veilige omstandigheden creëren om van mening te verschillen, extreem arme mensen een basisinkomen gunnen (goed voor én het milieu én menswaardige migratie), investeren in technologie die duurzame welvaart globaal beschikbaar maakt, … Door constructief overleg en doorgedreven samenwerking is het mogelijk om een trots en enthousiast geweldloos verzet te organiseren tegen de moeilijke en soms onrechtvaardige kanten van ons leven.
Voor mijn eigen welzijn start ik elke dag vanuit krachtige kleinschaligheid. Dat is al lange tijd een echte noodzaak en op dit moment nog steeds mijn toevlucht. (Niet gedacht dat ik na zo hard te hebben gevochten om weer onder de mensen te kunnen zijn, om vervolgens dit samen met jullie te moeten doorstaan):
Ik geniet van het goede leven terwijl ik in gesprek ga met mijn leerlingen (terug officieel, hoera!!), ik lees gezellig voor aan mijn dochters samen met mama, het concept ‘consuwentelen’ (><  consuminderen) werk ik steeds meer uit, I play the bass ‘for the hell of it’ 😉, …
We hebben een grote nood aan kennis en inzichten die ons leven terug op weg kunnen helpen. De kennis moet betrouwbaar zijn, het inzicht bruikbaar. Ikzelf kan een inzicht echter enkel rendabel gebruiken als ik me er ook goed bij voel. Gelukkig zie ik in dat het leven me nog veel te bieden heeft dat de moeite waard is. Mijn gezin en kinderen in de eerste plaats. Gevolgd door mijn zinvol werk en (wie weet) ook het beschermen van het uitgebreide welzijn van onze samenleving. 
Dat inzicht is een diepgaand emotionele ervaring. Het biedt me de zin van het leven weer aan. Daardoor kan ik het banale toeval van mijn ernstig ongeval zijn juiste plaats geven en doorgaan.
Kortom: flinterdun maar zinvol voortschrijden en niet vergeten genieten. Om dat te bereiken leef ik al jaren onder mentale hoogspanning. De impact en moeilijkheden hiervan zijn groot. Maar ik kan getuigen: vaak is doorstarten echt heel moeilijk, maar mogelijk. Vooral als we ons talent voor opbouwende samenwerking volledig aanspreken. Succes iedereen xxx

​Ik wil voor mezelf een ‘culturele ruimte’ creëren die me in staat stelt om waardevol te functioneren in een situatie die voortdurend ingrijpend wordt beïnvloed door het lastige ‘nieuwe normaal’. Zo tracht ik de grote chaos niet compleet te laten worden.
Een lijst uitwerken van compacte, ‘home made aangescherpte’ concepten helpt om die doelstelling te halen en om de evolutie van bruikbare inzichten te bewaren - taal tegen de beperking:
(this is a teaser)
Rationeel en zorgzaam optimisme bevordert het halen van waardevolle doelstellingen.
 
Militant pessimisme hindert het halen van waardevolle doelstellingen.
 
Op het werk en ook in het gezin: ‘De waakzame zorgwandeling’ als een zinvolle invulling van een professionele en huishoudelijke ‘permanentieplicht’. Krachtige aanwezigheid realiseren door in beweging te blijven ‘marcheert wonderwel’.
 
Omdat het enige gedrag dat we (enigszins) echt in de hand hebben dat van onszelf is, is het bijgevolg belangrijk om een bewuste omgang ermee te hanteren. En die benadering ook steeds weer te benoemen.

​Over eenzaamheid
(op p.28 van wat ooit een boek zal zijn):
... 'Ik vind enige rust in de wetenschap dat ik specialist geworden ben in de emotionele omgang met dit centraal kenmerk van onze menselijkheid.
We worden allemaal verplicht om een inschatting te maken over de eigenheid en grote van onze afstand ten opzichte van de ander. Om vervolgens die vaststelling toch te combineren met verlangens die ons isolement overstijgen. Dat houdt ook steeds een confrontatie met het onbekende in, waardoor de aard van onze kwetsbaarheid duidelijk wordt.' ...