​Proberen redelijk blijven, is het moeilijkst in onzekere omstandigheden.
De emoties die mensen dan voelen zijn vaak lastig (angst, boosheid, ...). De snelle waarde - oordelen die erbij worden gedaan maken het probleem vaak groter dan strikt noodzakelijk.
Zoals: 'Regels die voortdurend veranderen zijn het gevolg van onbekwame, zakkenvullende leiders en de schuld van beleid met slechte intenties.' Redelijker en meer op evidente feiten gebaseerd zou zijn: 'In acute noodsituaties zijn veel aanpassingen nodig en is niet elke beslissing onmiddellijk de juiste (vaker niet dan wel). Samenwerking in een open samenleving leidt tot de minst slechte resultaten omdat de meeste mensen streven naar het hebben van constructieve bedoelingen'

​De grote onzekerheden op medisch vlak en in verband met compensaties blijven nog langer aanhouden dan reeds verwacht. De kaap van vier jaar revalideren wordt in mei gerond, het einde zal dan nog lang niet in zicht zijn.
Daarom stop ik hier en nu even met de actualiteit te volgen, voor mijn mentaal evenwicht en om er te blijven staan voor mijn gezin en onmiddellijke omgeving. Het kan er even niet bij. Ik reken op bekwame mensen met visie om rust te brengen in onze samenleving … ik schenk ze mijn vertrouwen.
De hier volgende tekst zit al maanden klaar om ook in een boek te belanden en verwoordt mijn huidige gemoed:
Eigenlijk heb ik voor mezelf moeten vaststellen dat ‘zin hebben om te leven’ voor een belangrijk deel afhangt van het hebben van een waardevol perspectief: ‘Iets om naar uit te kijken.’ En ik ondervind dat het belangrijk is om doelstellingen die je als het meest belangrijk beschouwt, te ondersteunen met een rationeel onderbouwd optimisme.
Dus …
Mensen in moeilijke omstandigheden bruikbare hefbomen kunnen aanreiken, is een echte ‘short cut’ naar een goed gevoel voor meerwaardezoekers.
Ik zou graag tegen mijn kinderen binnen twintig jaar kunnen zeggen: “ Mama en papa hebben er zoveel mogelijk aan gedaan om van de wereld een nog betere plaats te maken. Het is een aantal keren zelfs gelukt en we leverden een bijdrage om de uitgangsposities voor de volgende generaties gunstig te beïnvloeden.”
Om dit te kunnen bereiken is een aanpak nodig die de kenmerken van een betrouwbare methode bezit.
Ik ga daar al het mogelijke voor doen waar ik dat in mijn bescheiden leefwereld kan. Ik hoop en wens dat onze leiders de samenleving mee die kant op sturen. Dank u! 

​Zoals we nu allemaal ondervinden, is herstellen van een groot terugvalscenario een vaak wankele onderneming.
Daarom moet ik al meerdere jaren de armleuning van de trap met beide handen vastnemen als ik ongehavend beneden wil geraken. Toch doe ik het meermaals per dag. Ik wil in beweging blijven en waag me ook met regelmaat op onverharde ondergrond terwijl ik ‘veredeld snelwandel’ (joggen binnen de grenzen van mijn mogelijkheden).
Als ik realistisch en eerlijk ben, moet ik toegeven dat op een aanvaardbaar niveau functioneren ten aanzien van de mensen uit mijn onmiddellijke omgeving een succes zou zijn. Hier resultaten boeken is stap 1. Stap 1 lijkt wel een gigantisch gestrompelde hink – stap – sprong op ‘Echternachse wijze’. Het is tegelijk mijn enige optie op vooruitgang.
Grote onzekerheid leidt vaak tot ongecontroleerde onrust. Ik ondervind al jaren dat het dan heel belangrijk is in overleg te bepalen wat wel controleerbaar is. En de controle vergroot gelukkig door goed omringd te zijn.
Laat ons daar verder op inzetten: aanwezig zijn voor elkaar met waakzame zorg, veilige omstandigheden creëren om van mening te verschillen, extreem arme mensen een basisinkomen gunnen (goed voor én het milieu én menswaardige migratie), investeren in technologie die duurzame welvaart globaal beschikbaar maakt, … Door constructief overleg en doorgedreven samenwerking is het mogelijk om een trots en enthousiast geweldloos verzet te organiseren tegen de moeilijke en soms onrechtvaardige kanten van ons leven.
Voor mijn eigen welzijn start ik elke dag vanuit krachtige kleinschaligheid. Dat is al lange tijd een echte noodzaak en op dit moment nog steeds mijn toevlucht. (Niet gedacht dat ik na zo hard te hebben gevochten om weer onder de mensen te kunnen zijn, om vervolgens dit samen met jullie te moeten doorstaan):
Ik geniet van het goede leven terwijl ik in gesprek ga met mijn leerlingen (terug officieel, hoera!!), ik lees gezellig voor aan mijn dochters samen met mama, het concept ‘consuwentelen’ (><  consuminderen) werk ik steeds meer uit, I play the bass ‘for the hell of it’ 😉, …
We hebben een grote nood aan kennis en inzichten die ons leven terug op weg kunnen helpen. De kennis moet betrouwbaar zijn, het inzicht bruikbaar. Ikzelf kan een inzicht echter enkel rendabel gebruiken als ik me er ook goed bij voel. Gelukkig zie ik in dat het leven me nog veel te bieden heeft dat de moeite waard is. Mijn gezin en kinderen in de eerste plaats. Gevolgd door mijn zinvol werk en (wie weet) ook het beschermen van het uitgebreide welzijn van onze samenleving. 
Dat inzicht is een diepgaand emotionele ervaring. Het biedt me de zin van het leven weer aan. Daardoor kan ik het banale toeval van mijn ernstig ongeval zijn juiste plaats geven en doorgaan.
Kortom: flinterdun maar zinvol voortschrijden en niet vergeten genieten. Om dat te bereiken leef ik al jaren onder mentale hoogspanning. De impact en moeilijkheden hiervan zijn groot. Maar ik kan getuigen: vaak is doorstarten echt heel moeilijk, maar mogelijk. Vooral als we ons talent voor opbouwende samenwerking volledig aanspreken. Succes iedereen xxx

​Ik wil voor mezelf een ‘culturele ruimte’ creëren die me in staat stelt om waardevol te functioneren in een situatie die voortdurend ingrijpend wordt beïnvloed door het lastige ‘nieuwe normaal’. Zo tracht ik de grote chaos niet compleet te laten worden.
Een lijst uitwerken van compacte, ‘home made aangescherpte’ concepten helpt om die doelstelling te halen en om de evolutie van bruikbare inzichten te bewaren - taal tegen de beperking:
(this is a teaser)
Rationeel en zorgzaam optimisme bevordert het halen van waardevolle doelstellingen.
 
Militant pessimisme hindert het halen van waardevolle doelstellingen.
 
Op het werk en ook in het gezin: ‘De waakzame zorgwandeling’ als een zinvolle invulling van een professionele en huishoudelijke ‘permanentieplicht’. Krachtige aanwezigheid realiseren door in beweging te blijven ‘marcheert wonderwel’.
 
Omdat het enige gedrag dat we (enigszins) echt in de hand hebben dat van onszelf is, is het bijgevolg belangrijk om een bewuste omgang ermee te hanteren. En die benadering ook steeds weer te benoemen.

​Over eenzaamheid
(op p.28 van wat ooit een boek zal zijn):
... 'Ik vind enige rust in de wetenschap dat ik specialist geworden ben in de emotionele omgang met dit centraal kenmerk van onze menselijkheid.
We worden allemaal verplicht om een inschatting te maken over de eigenheid en grote van onze afstand ten opzichte van de ander. Om vervolgens die vaststelling toch te combineren met verlangens die ons isolement overstijgen. Dat houdt ook steeds een confrontatie met het onbekende in, waardoor de aard van onze kwetsbaarheid duidelijk wordt.' ...

Zwaarden die aan twee kanten snijden zijn bloody present.
 
We leefden nog nooit zo lang in vrede, met zo weinig kindersterfte en zoveel waardig ouder wordende medemensen dan nu. De max! Het is ook deze realisatie van de laatste decennia (bij uitbreiding een 300 – tal jaren) die ons doet hunkeren naar meer en langer. En terecht! Haalbaar bovendien, want het is gebaseerd op groeiende welvaart, wereldwijd, en die was nog nooit zo groot. We leven sinds kort niet langer in een ‘alles of niets situatie’. Er is wetenschappelijk en technologisch inzicht genoeg om de te verdelen taart zo groot te laten zijn dat we niet moeten vechten voor enorm beperkte voorraden aan welvaart.
 
Maar vaak voelt het wel zo: Dat we dwangmatig conservatief moeten terugplooien op onze gesloten bubbel en andere zeepbellen moet opblazen. Want anders gaan we ook ten onder. Dit is in de huidige moderniteit onterecht maar het sentiment is zeker begrijpbaar. Het wordt gedreven door angst. Angst die evolutionair verankerd werd in de architectuur van onze psychologie. Homo Sapiens is een schichtig dier dat steeds samenwerkte om de fysieke kwetbaarheid af te schermen voor de ander (roofdieren en andere gemeenschappen).
Het is deze angst die diep wortelt in onze intuïtie en emoties en nu nog steeds ‘wij afzet tegen zij’.
Maar zoals gezegd: de situatie is veranderd. Er is genoeg voor iedereen (voor 11 à 12 miljard mensen tegen 2100). We hebben nood aan een uitgebalanceerd conservatisme dat zeker een ondersteunende rol kan spelen voor ons gevoel van identiteit en in het georganiseerde meningsverschil dat onze democratie is. Gebaseerd op de Verlichtingsidealen. En wordt aangevuld met progressieve branie en zelfvertrouwen.
Als we het verstandig aanpakken zal dat lukken. Extreem conservatieve walging is daar niet bij. Dat gaat ervan uit dat we het gedrag van anderen kunnen sturen door ze uit te sluiten en te benadelen in de veronderstelde zero – sum game (alles of niets spel) van het leven. Maar dat is een pijnlijke en gevaarlijke illusie. Het enige gedrag dat we wel in de hand hebben is dat van onszelf. Ongecontroleerde migratie en klimaatontkenning zijn inderdaad te mijden. Maar de oplossing ervoor zal bestaan uit open – minded samenwerking omdat het de kern van ons relatief voortplantingssucces (fittness) uitmaakt. We moeten het met globale samenwerking doen en dus vanuit begrip en rationeel, effectief altruïsme voor de ander.
Ook welvaart kan wereldwijd gedeeld worden en dat delen zal ons zelfs gelukkiger maken dan een dure bolide of omheind territorium. Omdat luxe maar welzijns - verhogend is tot op een bepaald niveau (we kunnen niet stoppen met verlangen, ook niet na het aanschaffen van statusverhogende luxeproducten) en in afzondering moeten leven uit schrik maakt ons duurzaam zielig ongelukkig. Corona heeft het bewezen: ‘Never waste a good crisis’….
 
Hypothese:
 
90 procent van de tijd is ‘zo verwijtloos mogelijk in het leven staan’ de beste optie en 9,99 procent van de tijd is het de minst slechte
 
Laat ons resoluut kiezen om de morele puberteit achter ons te laten en het tijdperk van de ethische en ideologische volwassenheid in te gaan. Ons landje lijkt me hiervoor het perfecte labo. Niet eenvoudig, echter wel moeilijk maar mogelijk…
Ik geef alvast de volledige persoonlijke opbrengst van ‘Tussen hoop en hersenletsel’ aan https://eight.world/
 
Gedreven groet, Stijn Geerinck

Met dank aan Carsten Hemsø !!
Onzekere tijden kosten meer energie want zijn mentaal ontzettend uitdagend. Mentale inspanningen zijn veeleisend voor onze hersenen.
De volgende tekst is geschreven door Carsten, vanuit het ondergaan van een radicaal veranderd leven.
Iets gelijkaardig moeten wij nu allemaal ondergaan. Geen enkele vergelijking is natuurlijk 100% accuraat, maar misschien kunnen zijn inzichten een bijdrage leveren aan onze omgang met onzekere omstandigheden.
Carsten:
“Skateboarden in the flow: hussel the routine”
Toen ik aan het trainen was voor sets voor wedstrijden of demonstraties, moest ik optimaal 45 seconden invullen met tricks om een goede prestatie neer te zetten waar ik tevreden mee was.
Maar in plaats van iedere keer dezelfde volgorde van tricks te doen, verschoof ik continu tricks in de volgorde, om op die manier de voor mij meest werkbare flow te creëren. Ik had wel dezelfde set tricks, maar ging husselen.
Door constant tricks te verschuiven, vond ik uiteindelijk de meest ideale combinatie die het meest optimale uit mijn energie haalde. En dan nam ik met de ene trick het rustig aan, om op te laden voor de volgende. En vervolgens knalde ik er explosief tegenaan.
Zo haalde ik het tot het eind van die 45 seconden zonder te verzwakken en scherp te blijven.
Hier de parallel:
In revalidatie is het eigenlijk hetzelfde. Revalidatie is niet alleen een periode na letsel dat je probeert te herstellen van de klap. Met hersenletsel heb je daarna ook nog een lange weg te gaan om te ontdekken hoe jij je je dag het beste kan indelen.
Je had natuurlijk een routine of hebt er een idee bij, maar het lukt maar niet om daar de juiste invulling aan te geven.
Komt dat omdat je constant probeert vast te houden aan dezelfde routine, of omdat je dat moet? (of denkt te moeten doen. Tis maar net hoe je het bekijkt)
Verander dingen, hussel het, .... Als de ene routine niet werkt, kun je misschien met een andere routine wel bereiken wat je wilt. En net als ik met dezelfde set tricks, heb jij ook dezelfde dingen die je dagelijks wilt doen. Maar in dezelfde volgorde lukt het niet. Dus hussel ze 😉
En als daar momenten van rust in nodig zijn, dan is dat ook ok, net als in mijn routine met skateboarden in 45 seconden 😉
Want je hoeft het niet je alles te geven, zolang je maar je best doet
Op eigen kracht 💪🏾

“Durf van mening te veranderen en sta open voor permanente gedragswijziging."
In enorm veranderde omstandigheden is het vaak nodig je overtuigingen te wijzigen. Ze zullen anders toch ingehaald en achtergelaten worden door de werkelijkheid.
Een wielrenner die voelt dat hij of zij niet ‘de goede benen heeft vandaag’ breekt zijn demarrage bergop best vroegtijdig af en nestelt zich terug in het peloton. Hij of zij zal al blij mogen zijn in de buik ervan te kunnen meedrijven om zo nog een rol te blijven spelen.
Ikzelf vond bijvoorbeeld dat matig alcohol drinken niets dan voordelen had. Tot ik merkte dat het mijn herstel en revalidatie vertraagde en verkleinde. Stoppen was de enige verstandige optie.
Een politicus kan corona gaan gebruiken om zijn of haar ideologie mee te promoten. Maar als dat niet met bewijsbare argumenten gebeurt, kan hem of haar terecht leeg opportunisme worden aangewreven. Dat zal veel stemmen kosten.
Het is dus ook niet zinvol om de nieuwe situatie als een argument te zien om toch gelijk te krijgen. Je zal schipbreuk leiden op de werkelijkheid (dixit Maarten Boudry).
Want,
je komt buiten tijd binnen, wordt het slachtoffer van zware terugval of verliest bijna alle geloofwaardigheid.

Tip 6 :
“Vechten en lachen: planmatige onnozelheid”
 
Humor is genieten: een fijne manier om geweldloos verzet te plegen tegen wat ons overkomt. Het relativeert ook de impact van onheil en biedt een opening om gelukkig te kunnen zijn met wat er wel mogelijk blijft. Het is aanvaarding zonder capitulatie. ‘Fun for fighters’ … trotse weerstand tegen het onvermijdelijke.
 
Humor gebruiken als wapen tegen de slachtofferrol blijkt goed te werken:
 
“Gelukkig dat het vandaag regent, want het is toch slecht weer” 😉 (met dank aan mijne maat Dirk)
 
“Vooruit mannen, we moeten terug” want “Ne mens “ee” rap niets” 😊 (met dank aan mijnen Bompa)
 
En om af te sluiten:
“Ik ging eigenlijk ergens anders onnozel doen, maar ben nu hier op dit forum gestrand. ‘Snorry’ voor de eventuele overlast” 😊


​Tip 9:
“Emoties benaderen als een bondgenoot. De ‘moeilijke’ in de eerste plaats.”
 
Emoties spelen een grote rol in onze interpretatie van feiten en omstandigheden die ons overkomen. Ze leveren een bijdrage aan onze kennis over onze leefwereld. 
Het is daardoor mogelijk ze te sturen en gebruiken in het voordeel van onszelf en onze brede omgeving. Soms is dat moeilijk, maar blijft het echt mogelijk.
Voorbeelden uit confronterende ervaring:
 
Angst kan onze concentratie en handelen verfijnen,
 
woede kan de strijdvaardigheid aanzwengelen,
 
verdriet kan de waarde van een gebeurtenis voor onszelf verduidelijken,
….
 
Beschouw het heengaan van zorgeloosheid als de terugkeer van verstandig weerwerk.
Emotie en rationaliteit zijn geen tegenstellingen maar vullen elkaar aan, zeker tijdens problemen.