voortschrijdend inzicht
Paragraph. Klik hier om te bewerken.
Filosofie in de praktijk blijkt vaak de zoektocht te zijn naar een weerbare, trotse omgang met het onvermijdelijke. Veel aspecten van het bestaan overkomen ons zonder dat we er op kunnen anticiperen. Tijdens het ondergaan blijkt de persoonlijke en soms zelfs collectieve impact op het gebeuren vaak beperkt. En toch gaan we rusteloos op zoek naar levenskwaliteit.
Deze online - vragen van een filosofiestudent: Wie ben je? Wat is voor jou geluk? Hoe weet jij dat dit allemaal echt is? Het leven? Is het geen droom? Wat is jouw mooiste herinnering in je leven? ontlokten al eens dit ‘soort van’ antwoord … “Ik ben een miljardste deel van de cognitieve niche van evolutie door natuurlijke selectie. Geluk is, daar 'een soort van bewustzijn' van te kunnen ondervinden. De kennis die het verst afstaat van dromerige illusies is voor een significant (betekenisvol) deel bereikbaar gemaakt door de wetenschappelijke methode. Hier ook zinvolle samenwerking voor een waardevolle toekomst uit bottelen, is mijn droom. Mijn mooiste herinneringen zijn de verhalen die ik kan vertellen over diepgaande vriendschap en prachtige genegenheid.”
0 Comments
De toekomst van ons onderwijs.
Voor ons onderwijs heb ik een radicaal maar (naar mijn mening) rationeel voorstel. Ik las de samenvatting en conclusies geformuleerd door de commissie van wijzen. Deze summiere passage, bevat volgens mij het verschil tussen het slagen of verworden tot dode letter van het meer dan verdienstelijke rapport: “Multidisciplinaire teams in scholen We pleiten er consequent voor om de professionaliteit van leraren te definiëren als lid van een multidisciplinair team.” Leerkrachten niet overleveren aan een gevoel van isolement met andere woorden. Vak – en specialisatie overschrijdende, zorgzame samenwerking kan ons onderwijs redden. Vooraleer mijn eigen voorstel te formuleren, benoem ik al de sterkste argumenten tégen die ik me kan inbeelden. Het is te duur. We hebben nu al het meest aantal leerkrachten per leerling in vergelijking met de ons omringende landen. De scheve verhouding tussen verschillende onderwijsniveau’s wordt er niet mee opgelost (zoals 1 leerkracht in een grote kleuterklas tegenover één of meerdere leerkrachten per vak in kleinere klassen in de derde graad van een ASO richting). Het voorstel: In plaats van het Buitengewoon Onderwijs af te bouwen (in naam van inclusie): maak er de norm van. Rol het systeem dat gebruikt wordt in het OV4, type 9 onderwijs uit over het gehele (reguliere) onderwijs. Dit in het belang van de leerkrachten én de leerlingen. Concreet: In het OV4 type 9 onderwijs werken we met: Kleinere klassen (tot 16 leerlingen). Meer structuur en voorspelbaarheid (vooral naar toetsen, taken en examens). Een (al - dan - niet paramedisch) zorgteam voor elke klas. Waar co -teaching wenselijk en mogelijk is, wordt dat zoveel mogelijk ingezet. Volgens onze mening bij Campus Impuls en bij monde van Arne Lobbens, vormt onze wekelijkse klassenraad een leidraad waar elke school uit het regulier deugd van heeft. Je kan er open babbelen, geen hokjes, geen "klassen waar niemand mag binnenkomen" maar een open plek waar het ok is om als leraar aan te geven dat je worstelt met een klas of leerling. Op die manier beschikken leerkrachten over een sterker en groter netwerk. Als dat lukt, dàn kan je het buitengewoon afbouwen of afschaffen, niét eerder. Stijn Geerinck, leerkracht levensbeschouwing bij Campus Impuls (OV4 type 9) onderwijs bij GO! scholengroep Gent, Master in de Moraalwetenschappen, ervaringsdeskundige. Ik kwam uitgebreid in aanraking met de meest radicale eigenschappen van ‘mens zijn’ in de moderniteit. De verwezenlijkingen van onze uitzonderlijke cognitieve vermogens hielden me in leven. Daar tegenover stond het feit dat ik slachtoffer geworden was van de hedendaagse inrichting van de openbare ruimte die vele nadelen veroorzaakte.
De meeste openbare ruimte wordt grotendeels beschouwd als een functionele plaats, die ons van het ene punt naar het andere moet brengen in gevaarlijke, snelle voertuigen. Omdat contact met anderen hierin vaak enkel als hinderlijk en ‘te vermijden’ wordt gezien, vervreemden we uitvoerig van elkaar. De persoon die mij omverreed, beschouwde de weg naar haar bestemming blijkbaar niet meer als een ruimte waarin verantwoordelijkheid ten opzichte van andere mensen moet worden in acht genomen. strictly set feasible priorities;
respond to irrationality with peaceful resistance; turn emotions into allies, especially the ‘difficult’ ones; to acknowledge demonstrable problems without making them bigger than they should be; to fight and to laugh. CProsperity obviously contributes to our happiness, but not infinitely. In fact, at some level, we become happier by sharing our wealth with others. That gives a good feeling and there is nothing wrong with that. It seems to me a valuable manifestation of a rational principle: a healthy expression of well-understood self-interest. It increases our own happiness as well as that of people in extremely vulnerable positions. So no reason to doubt! Off we go …
This insight is confirmed by my own experience. It gives a good feeling to be able to make a difference as a victim with many permanent disabilities by fighting the suffering of others: to gain added value from the extremely banal bad luck situation. Never thought it would be possible, but now a compelling focus with bonus points. Sharing also makes me happier. But is that bad? I do not think so. On the contrary. Despite extreme bad luck, being able to take advantage of favorable circumstances has meant the difference for me between living on without more and a truly valuable existence. Being well surrounded has been (and still is!) essential for me to achieve valuable goals. I wish that for everyone. Being able to contribute to this and thereby clarifying the insight that this benefits everyone (including ourselves) is an enormous motivation. My empathy for people in vulnerable positions needs no additional guidance. I know how it is. Nevertheless, a meaningful restart in those circumstances feels like a basic right. And also from a rational point of view it is extremely defensible. Let's go for it. The conditions for eradicating unjust inequality without making oneself unhappy or in need of help, have never been greater. Good support and guidance can be made available to (almost) everyone. Let's go! It is my intention (with a targeted effort) to get 'some kind of added value' out of an extreme bad luck situation. For the happiness of others and also myself. So I want to make one plus one three. That's why I support Effective Altruism: charity based on the scientific method. All personal proceeds from my books go towards unconditional basic incomes for extremely poor people and the reduction of animal suffering in our industry. All the best, Stijn In response to the complications and feelings of depression that his accident entailed, Stijn developed a ‘mental resilience reflex’, which he defines as “the ability to embrace bad luck and the feeling of injustice that comes with it”. Inspired by the Socratic method, the system consists in choosing rational reactions to events beyond one’s control and constantly questioning their validity. This reaction is a focus on what is still possible, away from the permanent aspects of his impairment - a positive outlook enabled by Stijn’s fortunate circumstances (friends, family, passions, the hopeful evolution of his recovery) and so-called ‘tested expressions’ (a concept elaborated upon in later chapters). Its ultimate purpose is to offer his daughters a meaningful perspective on life: that even when life gets hard, there are often still valuable options. However, the reflex faced serious challenges, especially Stijn’s chronic fatigue, the unfounded time pressure he experienced and the uncertainty about the definitive outcome of his recovery.
Dear all,
The book 'Between hope and brain injury' was published, in Dutch, by Garant on 1/10/2019. It has meanwhile reached its second printing. At the end of March this year, a scientifically elaborated and supplemented edition in English will be published internationally by Routledge. Under the title: Reconstructing Identity After Brain Injury. A Search for Hope and Optimism after Maxillofacial and Neurosurgery The book will be distributed within peer groups and among professionals who are confronted with an acquired brain injury (ABI). Traffic victims, people in education, humanities scientists, rehabilitation scientists, physicians, neurologists and neurosurgeons, locked-down fellow humans, ... are also part of the target group. The personal profit of the work goes to Effective Altruistic causes. Peter Singer will also make the book known via social media. I myself provide lectures and testimonials, including in various colleges and university courses. I am looking for the widest possible reach and for that I need support. From media and other organizations. There was/is already the 'continued rehabilitation in the workplace' under the supervision and support of UZGent, Ghent University and GO! Ghent school group. Now I am looking for continued rehabilitation in the broad cultural sector. Curious how inclusion will crystallize there! |
|