Grote onzekerheden

​De grote onzekerheden op medisch vlak en in verband met compensaties blijven nog langer aanhouden dan reeds verwacht. De kaap van vier jaar revalideren wordt in mei gerond, het einde zal dan nog lang niet in zicht zijn.
Daarom stop ik hier en nu even met de actualiteit te volgen, voor mijn mentaal evenwicht en om er te blijven staan voor mijn gezin en onmiddellijke omgeving. Het kan er even niet bij. Ik reken op bekwame mensen met visie om rust te brengen in onze samenleving … ik schenk ze mijn vertrouwen.
De hier volgende tekst zit al maanden klaar om ook in een boek te belanden en verwoordt mijn huidige gemoed:
Eigenlijk heb ik voor mezelf moeten vaststellen dat ‘zin hebben om te leven’ voor een belangrijk deel afhangt van het hebben van een waardevol perspectief: ‘Iets om naar uit te kijken.’ En ik ondervind dat het belangrijk is om doelstellingen die je als het meest belangrijk beschouwt, te ondersteunen met een rationeel onderbouwd optimisme.
Dus …
Mensen in moeilijke omstandigheden bruikbare hefbomen kunnen aanreiken, is een echte ‘short cut’ naar een goed gevoel voor meerwaardezoekers.
Ik zou graag tegen mijn kinderen binnen twintig jaar kunnen zeggen: “ Mama en papa hebben er zoveel mogelijk aan gedaan om van de wereld een nog betere plaats te maken. Het is een aantal keren zelfs gelukt en we leverden een bijdrage om de uitgangsposities voor de volgende generaties gunstig te beïnvloeden.”
Om dit te kunnen bereiken is een aanpak nodig die de kenmerken van een betrouwbare methode bezit.
Ik ga daar al het mogelijke voor doen waar ik dat in mijn bescheiden leefwereld kan. Ik hoop en wens dat onze leiders de samenleving mee die kant op sturen. Dank u!