DE TIJD EN HET VERLANGEN

Herkenbaar voor steeds meer mensen nu?
 (een fragment uit 'Tussen hoop en hersenletsel')
​
Geconfronteerd met de ongevraagde vertraging van mijn leven, werd ik verplicht andere maatstaven te hanteren met betrekking tot de zinvolle invulling van het bestaan. Veel houvast bleef er niet meer over. Ik werd overgeleverd aan verbijstering bij zoveel plotselinge leegte ...
... Zo had ik een instant overschot aan tijd. Tijd die onvermijdelijk bleef passeren, maar nu met mij als grotendeels passieve toeschouwer. Een belangrijk aspect van revalidatie was het zoeken naar zinvolle invullingen voor mezelf. En het bereiken van een haalbare graad van zelfactivering ... Ik werd dus teruggeworpen op een andere tijdsbeleving. Waarin voortschrijden samenging met terugval. Waar verleden en toekomst gevormd en begrepen werden als loutere beeldvorming tijdens een kabbelend heden ...
... Ik zag de tijd minder als een samenhangend geheel met een start – en finishlijn. Evenmin als iets met een beperkte beschikbaarheid, waarin realisaties per definitie schaars zijn. Mijn beperkingen gaven me een ander perspectief op het verlopen van de realiteit.  Het ‘Nu’ werd veel groter en vormde de voornaamste invalshoek voor het bekijken van verleden en toekomst ...  Ik voelde de noodzaak heerser te worden over al mijn verlangens, in plaats van omgekeerd. Het leven werd een voortdurende oefening in loslaten. Loslaten van mijn vroegere zelf, van het leven zoals ik het kende, van oude prioriteiten, van vooropgezette plannen ...