Stoicon – X talk Ghent, short version
Omdat de materiële drager van mijn bewustzijn plots en onverwacht een andere structuur heeft gekregen, ben ik in een identiteitscrisis terechtgekomen.
Een bepaalde mate van onzekerheid is een onvermijdelijk onderdeel van elk levensverhaal. Ik ben wat dat betreft eerder een ietwat extreme variant op hetzelfde thema …
De onzekere kant van het leven is me zo bekend geworden dat hij voortdurend een deel van mijn schaduw lijkt te zijn.
In die omstandigheden is een mentaal evenwicht bewaren een constante inspanning. En vormt de voortdurende mogelijkheid van nieuwe hindernissen een grote uitdaging. Zeker omdat de impact van die gebeurtenissen (exponentieel) veel groter is dan vroeger, toen mijn leven nog ‘gemiddeld moeilijk’ was.
Het is dus onwaarschijnlijk moeilijk geworden om me geen zorgen te maken over datgene waar ik geen invloed op heb, omdat die ‘dingen’ in aantal en dominante aanwezigheid zo groot geworden zijn. Dit zijn mijn gedachten die ontstonden als reactie op die harde feiten.
Vanuit een niets anders dan noodzakelijk rationeel optimisme, grijp ik gedreven de onverhoopte/onverwachte voordelen van de pechsituatie aan.
“Dan doen we het zo”
Concreet: elk ‘afzonderlijk’ moment maak ik ongeveer de volgende ‘afgestemde’ redenering:
“Ok, op dit moment word ik weer geconfronteerd met een onverwachte, moeilijke, uitdagende samenloop van omstandigheden. Het overkomt me en het is lastig. Wat is op dit moment de kortste weg naar een aanvaardbare, hanteerbare reactie die ook nog emotioneel draaglijk is? Aangenaam zal het niet snel worden, dus hoe ga ik best te werk om mijn leed te verzachten en al ‘doende’ toch ‘een soort van’ genietbare voldoening te bereiken?”
De omvang van de mentale inspanning die deze aanpak vereist, is moeilijk te benoemen.
“Ik probeer geen problemen te maken waar er geen zijn. En problemen die er zijn, niet groter te maken dan strikt noodzakelijk.”
… is een uitspraak die goed omschrijft met welke methode ik sterk aanklampende moeilijkheden benader.
Vaak komt het erop aan om onheil te aanvaarden zonder ervoor te capituleren. Ik organiseer zo efficiënt mogelijk een trots geweldloos verzet tegen het onvermijdelijke.
Omdat de materiële drager van mijn bewustzijn plots en onverwacht een andere structuur heeft gekregen, ben ik in een identiteitscrisis terechtgekomen.
Een bepaalde mate van onzekerheid is een onvermijdelijk onderdeel van elk levensverhaal. Ik ben wat dat betreft eerder een ietwat extreme variant op hetzelfde thema …
De onzekere kant van het leven is me zo bekend geworden dat hij voortdurend een deel van mijn schaduw lijkt te zijn.
In die omstandigheden is een mentaal evenwicht bewaren een constante inspanning. En vormt de voortdurende mogelijkheid van nieuwe hindernissen een grote uitdaging. Zeker omdat de impact van die gebeurtenissen (exponentieel) veel groter is dan vroeger, toen mijn leven nog ‘gemiddeld moeilijk’ was.
Het is dus onwaarschijnlijk moeilijk geworden om me geen zorgen te maken over datgene waar ik geen invloed op heb, omdat die ‘dingen’ in aantal en dominante aanwezigheid zo groot geworden zijn. Dit zijn mijn gedachten die ontstonden als reactie op die harde feiten.
Vanuit een niets anders dan noodzakelijk rationeel optimisme, grijp ik gedreven de onverhoopte/onverwachte voordelen van de pechsituatie aan.
“Dan doen we het zo”
Concreet: elk ‘afzonderlijk’ moment maak ik ongeveer de volgende ‘afgestemde’ redenering:
“Ok, op dit moment word ik weer geconfronteerd met een onverwachte, moeilijke, uitdagende samenloop van omstandigheden. Het overkomt me en het is lastig. Wat is op dit moment de kortste weg naar een aanvaardbare, hanteerbare reactie die ook nog emotioneel draaglijk is? Aangenaam zal het niet snel worden, dus hoe ga ik best te werk om mijn leed te verzachten en al ‘doende’ toch ‘een soort van’ genietbare voldoening te bereiken?”
De omvang van de mentale inspanning die deze aanpak vereist, is moeilijk te benoemen.
“Ik probeer geen problemen te maken waar er geen zijn. En problemen die er zijn, niet groter te maken dan strikt noodzakelijk.”
… is een uitspraak die goed omschrijft met welke methode ik sterk aanklampende moeilijkheden benader.
Vaak komt het erop aan om onheil te aanvaarden zonder ervoor te capituleren. Ik organiseer zo efficiënt mogelijk een trots geweldloos verzet tegen het onvermijdelijke.
