Een optie nemen op vooruitgang.

Het aanklampend najagen van de ideeën in mijn hoofd heeft me al veel opgeleverd. Ik bereik doelstellingen die evident onhaalbaar leken te zijn. Dat maakt me oprecht trots en het draagt bij aan mijn geluk. Hierin een verstandig evenwicht bewaren is moeilijk, want ik stel me heel kwetsbaar op. Ik ondervind dat mijn balans enorm kwetsbaar is en dat ik vlug kan wankelen. Samen met mijn onmiddellijke omgeving wordt er voortdurend aan gewerkt om mijn nood aan verbondenheid leefbaar te houden. En het behalen van vooropgestelde doelstellingen niet tot een obsessie te laten uitgroeien. Dat is een grote opgave want ik word snel onrustig en voel veel emoties als ik mijn gedachten niet kan realiseren. Mijn rusteloosheid is moeilijk te beteugelen. Door er eerlijk over te ‘getuigen’ en erover in gesprek te gaan, wil ik dit uitvergrote aspect van mijn temperament bevattelijk houden en inzetbaar maken.
​
Als ik realistisch en eerlijk ben, moet ik toegeven dat op een aanvaardbaar niveau functioneren ten aanzien van de mensen uit mijn onmiddellijke omgeving een succes zou zijn. Hier resultaten boeken is stap 1. Stap 1 lijkt wel een gigantisch gestrompelde hink – stap – sprong op ‘Echternachse wijze’.
​Het is tegelijk mijn enige optie op vooruitgang.